Nieuwjaarswensen dhr. Luc Matthys

Namens de provinciale scheidsrechterscommissie wens ik jullie allen een voorspoedig, sportief en vooral een gezond 2012 toe.
Weer een jaar verstreken en andermaal heb ik moeten vast stellen dat 2011 niet gebracht heeft wat ik ervan verwacht had. Er was niet alleen het feit dat we het hele jaar het moesten doen met een regering van lopende zaken. Ook de financiële crisis heeft ons getroffen en die is nog steeds niet opgelost. De Rode Duivels konden zich uiteindelijk dan toch niet plaatsen voor de eindstrijd van het EK. Nog steeds kregen daklozen geen of onvoldoende bescherming tegen de winterse koude. En zo kan ik nog wel een en ander naar voor brengen wat mij tot nadenken stemt.
Maar waar ik het vooral ook moeilijk mee heb, is het feit dat men nog steeds niet tot het besef is gekomen dat onze arbitrage erop achteruit gaat. Niet de kwaliteit maar wel het slinkende aantal scheidsrechters en assistenten baart mij zorgen.
Hoe dikwijls heeft de commissie niet aan de bel getrokken, hoeveel inspanningen doen we niet week na week? De vraag of beter nog de ‘roep’ naar verdraagzaamheid valt nog steeds in dovemans oren. De verbale agressie blijft en wordt mijn inziens nog erger met de dag.
Laat mij toe enkele recente voorbeelden te geven. Bij de start van onze nieuwe groep beginnende scheidsrechters hadden wij al na de eerste wedstrijd een ontslag. De jonge scheidsrechter werd reeds onmiddellijk geconfronteerd met de harde werkelijkheid. Aan de rust: een grote vechtpartij tussen spelertjes (miniemen) en ouders, supporters, en al wie rond het veld stond. De jongen zag het onmiddellijk niet meer zitten: je zou voor minder… Ondanks de beschermende rol van de peter is dit kunnen gebeuren. De volgende week: weer een wedstrijd, opnieuw met een beginnende scheidsrechter; zelfde scenario… De trainer die uit zijn dak gaat en de jongen bedreigt. Het was pas nadat de peter was tussengekomen dat de trainer kon bedaard worden. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost om deze scheidsrechter te overtuigen verder te doen. Wij als commissie hebben andere dingen te doen dan voortdurend daarmee te moeten bezig zijn.
Het feit dat steeds minder jongens en meisjes de cursus kandidaat scheidsrechter volgen is hier het gevolg van. Niemand is blijkbaar in staat om dit een halt toe te roepen. Ook de gezagsdragers van onze federatie slagen er niet in of doen misschien te weinig inspanningen om dergelijke zaken te voorkomen.
Zou het geen goede zaak zijn om de aankomende jeugdtrainers een cursus scheidsrechter te laten volgen en wedstrijden te laten arbitreren? Zo zouden ook zij eens weten wat het is om in het midden te staan en voortdurend uitgescholden te worden. Ik denk soms dat de eerste les in de opleiding voor trainer volgend item bevat : “Wat moet je doen om de scheidsrechter te ambeteren en hem het leven zuur te maken”. Bijna overal is het hetzelfde: problemen beginnen met de houding van de trainer en begeleiders, nadien volgen de ouders en grootouders. Al te vaak vergeet men dat ook de jongen of het meisje die de wedstrijd leidt een vader en een moeder heeft die ook naar de wedstrijd komt kijken. Als deze zoon of dochter niet naar het terrein gevoerd wordt, is er immers geen scheidsrechter. Misschien is het dat wat jullie clubleiders willen: wedstrijden zonder jeugdrefs? Wel, laat het mij weten, dan hoeven wij onze kostbare tijd niet te verspillen met het beste van onszelf te geven voor deze opleiding.
2011 was ook het jaar van afscheid nemen van onze topscheidsrechter Frank Debleeckere. Na een ongeziene succesvolle loopbaan als top scheidsrechter besloot Frank er een punt achter te zetten. Een scheidsrechter waar iedereen zou moeten naar opkijken. Ik denk dat het nog zeer lang zal duren voor we nog eens een scheidsrechter van dit niveau zullen tegen komen in België.
En ook hij bleef voor zijn laatste wedstrijd niet gespaard van kritiek bij de keuze van de plaats van afscheid. De trainer van de bezoekende ploeg moest zo nodig zijn mening geven over het feit dat Frank koos voor Waregem. Voor de trainer was het belangrijker dat de scheidsrechter franstalig was en niet aan zijn achterdeur zijn laatste wedstrijd kon fluiten. Kon wél maar niet tegen zijn ploeg…
Toen na de wedstrijd zijn ploeg won had hij nog het lef om de scheidsrechter uitvoerig geluk te wensen. Toen ik dit zag, kon ik een gevoel van woede moeilijk onderdrukken.
Dus je ziet maar van hoog tot laag krijgen we af te rekenen met bepaalde negatieve houdingen en pogingen om ergens het gezag aan te tasten of te beïnvloeden.
Is er dan geen positief nieuws geweest het afgelopen jaar? Jazeker: we hadden terug twee scheidsrechters die met succes de stap naar hogere mochten zetten en het daar verre van slecht doen. Mij werd zopas meegedeeld dat er twee scheidsrechters uit onze provincie opgenomen werden in de talentgroep hogere afdeling. Jens Vansteelandt en Jan Boterberg: mijn oprechte gelukwensen. Het feit dat dit gebeurt, betekent veel voor de arbitrage in onze provincie en is ook voor de commissie het signaal dat we goed bezig zijn, wat men er ook van zegt. De eer viel niet alleen te beurt aan beide scheidsrechters: ook assistent Kevin Dhondt werd opgenomen bij de groep beloften van assistenten. Ook aan hem onze gelukwensen. Melden we nog dat Tom Ottevaere verder zijn kans krijgt in eerste en dat Jurgen Brinckman samen met Frederiek Geldhof stilaan solliciteert voor een vaste stek in de hoogste reeks.
Tot daar ook wat positief nieuws: gelukkig maar… Ik wens langs deze weg heel in het bijzonder mijn leden en opleiders te danken voor hun inzet het afgelopen jaar. Ook een woord van dank aan de dames van het secretariaat voor de ondersteuning. Maar vooral dank, jullie dames en heren scheidsrechters en assistenten om ondanks de bovengenoemde problemen toch telkens weer het fluitje of de vlag te hanteren, elke week steeds weer. Nogmaals mijn beste wensen.